Είναι μαγικό, έως μοναδικό, ν’ ακούς ανθρώπους να σου περιγράφουν το χθες γεμάτοι συγκίνηση, τονίζοντάς σου ότι το νόημα της ζωής, βρίσκεται μέσα στις όμορφες στιγμές και στις λεπτομέρειες…
Έτσι κι εγώ κάθισα απέναντι σ’ αυτή την γλυκύτατη κυρία και σας «μεταφέρω» τα όσα μου είπε:
Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνα τα ωραία χρόνια, τι να πω και τι να σας περιγράψω, για μια περιοχή που πλημμύρισε από χαρά, γλέντι και άφθονο χορό. Το Ηράκλειο ήξερε το πως να χαίρεται τη ζωή, γιατί η ζωή έχει τις ρίζες της εδώ…
Η αλήθεια είναι πως μέσα στην ψυχή μου έχω ακόμα εκείνες τις Απόκριες του 1951… Ήμουν δεκαεπτά χρονών, όταν με την παρέα μου, ένα τσούρμο κοριτσόπουλα κατεβήκαμε το Σάββατο στη Νέα Ιωνία να ψωνίσουμε.
Στη στάση του λεωφορείου, άκουσα μια φωνή να με καλεί με τ’ όνομά μου… Ήταν ο παιδικός μου φίλος ο Μιχάλης και στο χέρι του κρατούσε μια πρόσκληση.
«Είσαστε καλεσμένοι…», μου είπε και μου κόπηκαν τα πόδια, μιας και η οικογένειά μου είχε κανονίσει να πάμε αλλού!
Η επιμονή του όμως, δεν μου άφησε πολλά περιθώρια για να σκεφτώ το οτιδήποτε…
Με τον αδερφό μου την Κυριακή ντυθήκαμε και στις επτά ακριβώς είμαστε εκεί. Σε μια μεγάλη αίθουσα, λίγο πιο κάτω από το γυμνάσιο στην οδό Πεύκων.
Ένας όμορφος χώρος, κατάλληλος να φιλοξενήσει αρκετό κόσμο, μας «υποδέχτηκε» και ένας κύριος μας ενημέρωσε για το λόγο της οργάνωσης αυτού του πάρτυ, μα και για το πως θα κυλούσε όλη η βραδιά. Χορός με μουσική από το πικάπ και στη συνέχεια τραγούδια από τον Γιώργο Λουκά και την παρέα του, με τη συνοδεία κιθάρας και ακορντεόν.
Μας είπαν μερικά τραγούδια και όταν στην αίθουσα μπήκε ο Στέλιος Καζαντζίδης… όλοι τους «σίγασαν».
Τον είχα ξανασυναντήσει, αρκετές φορές σε εξόδους με τους γονείς μου, στα Τρία Αστέρια, όταν ακόμα ήταν κέντρο.
Ήταν πάντα συνεσταλμένος, σκεπτικός και είχε ένα χαμόγελο ντροπαλό, καθώς όπως έλεγαν όσοι των γνώριζαν καλύτερα, πονούσε γιατί δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και την μεγάλη καταστροφή. Είχε όμως το κάτι «θεϊκό» πάνω του!
Κι όταν έφυγε, εμείς συνεχίσαμε τη διασκέδαση με τα ζευγάρια ν’ ανακατεύονται, χορεύοντας σάμπα. Βλέπεις τότε, ήταν της μόδας…
Αναπολώ εκείνα τα χρόνια, εκείνες τις παρέες, τα όμορφα «ζευγαράκια», με τα καρδιοχτύπια τους και τις αναζητήσεις τους…
Μα δεν ήταν μόνο αυτό…
Το τρελό καρναβάλι στην πόλη μας, γιορταζότανε κάθε χρόνο, με κλαρίνα, τσαμπούρνες, με βιολιά και άλλα πολλά, με τον Καρνάβαλο να κυριαρχεί!
Ναι, αυτός μπροστά και όλοι οι άλλοι τον ακολουθούσαν. Νέες, νέοι που έβραζε το αίμα τους, μεσήλικες με το γαϊτανάκι τους και μεγαλύτεροι σε ηλικία που ήθελαν να ξανανιώσουν παιδιά, με τη «Γριά Αποκριά» να τους επιτρέπει να κάνουν τις «ατασθαλίες» τους… να πιούν κανά ποτηράκι παραπάνω και να χορέψουν, μέχρι τα πόδια τους να λυγίσουν.
Γιατί το γλέντι δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες, ούτε θέτει όρια σε όποιον η ψυχούλα τους θέλει να γλεντήσει και να θυμηθεί το «χθες»…
Σαν χθες θυμάμαι τους στίχους που είχε γράψει ο μετέπειτα καλός μου φίλος Γιώργος Λουκάς εκεί γύρω στο 2011 και τους αφιέρωνε στα «Αιώνια νιάτα»:
Έλα να ντυθούμε μασκαράδες, σαν εκείνο τον παλιό καιρό
ν’ ανακατωθούμε με τα άγνωστα ζευγάρια
κι αν τυχόν μας πάρουνε χαμπάρι,
πως είμαστε ασπρόμαλλο ζευγάρι
μη φοβάσαι, αγάπη μου, πάλι θα στο πω
πως όσο γερνάς, θα σ’ αγαπώ!
Ήταν όπως είπα πιο πριν, ο τροβαδούρος της Αθήνας και δεν έχανε την ευκαιρία να μας μιλάει για το χθες, διαβάζοντας δικές του σκέψεις που είχε γράψει σε διάφορα κομμάτια χαρτιού:
«Στα χρόνια που πέρασαν, χάθηκε η αλήθεια, χάθηκε η αγάπη. Στη ντροπή και στα άγνωστα, τα γλέντια έγιναν συνήθειες, ξωτικά… χάθηκε η ομορφιά. Και οι συντροφιές, που οι άνθρωποι ζεσταίνονταν κοντά – κοντά, στην παγωνιά».
Καλή Καθαρά Δευτέρα να έχουμε και πάντα να γιορτάζουμε και να χαιρόμαστε τη ζωή… αγκαλιάζοντας και «αγαπώντας» ο ένας τον άλλο. Η αξία της αγκαλιάς, είναι ανεκτίμητη και έχει τεράστια δύναμη. Απολαύστε την
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
