Μια φορά κι ένα καιρό κάποιος, έπιασε έναν αετό, του έκοψε τις άκρες των φτερούγων του και τον έβαλε στο κοτέτσι μαζί με τις κότες του. Ο αετός ένοιωθε καταστεναχωρημένος, δεν έτρωγε τίποτα κι έμοιαζε βασιλιάς αιχμάλωτος. Ύστερα τον αγόρασε άλλος άνθρωπος, τον μάδησε, και τον μπαλσάμωσε κάνοντας τον έτσι να ξαναβγούν τα φτερά του. Ο αετός τότε πέταξε, άρπαξε στα νύχια του ένα λαγό και τον πήγε δώρο στον αφέντη του. Μια αλεπού που τον είδε του είπε:
« Μην τον δίνεις σ’ αυτόν, δώστον στον πρώτο. Ο δεύτερος είναι αγαθής φύσης. Καλά είναι να καλοπιάσεις τον άλλον, γιατί αν σε πιάσει θα σε ξαναμαδήσει».
Ο μύθος αυτός, θέλει να μας διδάξει πως στους ευεργέτες μας αξίζουν γενναίες ανταμοιβές, ενώ τους κακούς οφείλουμε να τους πιάνουμε με τέχνη.
«Αισώπου Μύθοι»
