Κάποτε ένας αετός κυνηγούσε ένα λαγό κι αυτός μια και δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει, ζήτησε τη βοήθεια ενός σκαθαριού, που βρέθηκε κοντά του εκείνη την ώρα. Το σκαθάρι έδωσε θάρρος στο λαγό και σαν είδε τον αετό που ζύγωσε, τον παρακάλεσε να μην κατασπαράξει τον προστατευόμενο του. Ο αετός όμως δεν υπολόγισε το μικρό σκαθάρι κι έφαγε μπροστά στα μάτια του το λαγό.
Το σκαθάρι λυπήθηκε πολύ και παραφύλαγε πάντα για να δει που θα έστηνε τη φωλιά του ο αετός για να γεννήσει τ’ αβγά του. Τότε υψωνόταν ως εκεί, κυλούσε τ’ αβγά του αετού και τα έσπαζε. Ο αετός απελπισμένος πήγε στο Δία ( ο αετός είναι το ιερό πουλί του Δία) και τον παρακάλεσε θερμά να του δώσει τόπο ακίνδυνο για να κλωσήσει τ’ αβγά του. Ο Δίας του επέτρεψε να κάνει τ’ αβγά του μέσα στον κόρφο του.
Το σκαθάρι το παρατήρησε αυτό, έκανε μια μπάλα από κοπριά, πέταξε ψηλά και σαν έφτασε πάνω από τον κόρφο του Δία, άφησε την μπάλα να πέσει. Ο Δίας έκανε να τινάξει από πάνω του την κοπριά, κι έριξε χωρίς να το καταλάβει κάτω τ’ αβγά.
Λένε πως από τότε, όταν βγαίνουν τα σκαθάρια, οι αετοί δεν κλωσούν.
Ο μύθος μας διδάσκει πως δεν πρέπει να περιφρονούμε κανέναν και να σκεφτόμαστε πως ο καθένας μας είναι ανήμπορος να εκδικηθεί εκείνον που τον προσβάλλει.
«Αισώπου Μύθοι»
