Δανειζόμενη μια ατάκα του Μπέκετ «Η συνήθεια είναι μεγάλος σιγαστήρας…» δεν δίστασε να μας εκφράσει τα πιστεύω της, αλλά και να μας κάνει λόγο για τις προσωπικές της τοποθετήσεις πάνω σε θέματα της καθημερινότητας των τεχνών…
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
H ανεμελιά. Κι αυτή η έλλειψη φόβου, τα βράδια καθώς παίζεις στη γειτονιά.
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Δεν είχα ήρωες από τα παραμύθια. Όλοι μου άρεσαν. Οι ήρωες από τα νεανικά μου βιβλία καθώς και από τα θεατρικά έργα που διάβαζα στην εφηβεία είχαν για μένα περισσότερη αίγλη. Με κάποιους δεν το κρύβω ταυτίστηκα.
Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;
Φυσικά! Η συγχώρεση είναι η μεγαλύτερη αρετή που διαθέτουμε και ως προς τους άλλους αλλά κυρίως για μας τους ίδιους.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Θα τολμήσω να πω… η διαίσθησή μου…
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Νομίζω είμαι αρκετά ανυπόμονη. Και λίγο γκρινιάρα…
Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;
Δεν πιστεύω στη μοίρα, πως είμαστε έρμαια κάποιων αποφάσεων που το σύμπαν πήρε για μας. Οπότε μάλλον εμείς είμαστε που γυρνάμε την πλάτη σε καταστάσεις. Καλό είναι να κοιτάμε τις καταστάσεις κατάματα και να χαμογελάμε. Σε όλα. Σε όλους.
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Με πράξεις. Ακούω, βοηθώ, κάνω το πρόβλημα του άλλου δικό μου. Μένω πιστή όσα στραβά κι αν έρθουν, συγχωρώ. Και αγκαλιάζω. Πολύ.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Χαχαχαχα είμαι ανερχόμενη ηθοποιός στην Ελλάδα του 2015…ε μάλλον είναι η πρώτη λέξη που θα βρει κανείς μέσα στο λεξικό μου.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Δουλεύω ένα θεατρικό με μια ομάδα νέων ηθοποιών, ξεκινώ σε λίγο καιρό πρόβες για ένα ακόμη έργο καθώς και μια ταινία μικρού μήκους. Α, και για τα βιοποριστικά φυσικά, εργάζομαι σε ένα εστιατόριο.
Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;
Την πίστη μου στους ανθρώπους. Ποτέ. Την «αθωότητά» μου στην ουσία.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Πολλές, ίσως οι περισσότερες, από μικρή στο σπίτι βλέπαμε με μανία ελληνικό κινηματογράφο. Θα έλεγα όλες στις οποίες παίζει ο Χρόνης Εξαρχάκος. Μεγάλη λατρεία!!
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Σύμφωνα με τα παραπάνω περί μοίρας και διαίσθησης δεν φαντάζομαι να φαίνομαι για άτομο που παίζει με τύχη και γούρια. Ίσως, χωρίς να είμαι θρησκόληπτη, σε κάποια περίεργη περίπτωση να κάνω το σταυρό μου, να προσευχηθώ. Η ενέργεια του σύμπαντος θα μου δώσει αν όχι τύχη, τουλάχιστον διαύγεια.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Η συνήθεια είναι μεγάλος σιγαστήρας. (Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό)
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Παρότι δεν με απασχόλησε πολύ αυτό το κομμάτι ποτέ, πιστεύω πως στην τεχνολογική εποχή που ζούμε, τα ΜΜΕ όπως τα ξέραμε, τηλεόραση ραδιόφωνο έντυπο χάνουν έδαφος συνεχώς καθώς ο κόσμος πλέον στρέφεται στο διαδίκτυο για έγκυρη ενημέρωση. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να διαλέξει τι θα διαβάσει, ποια θα πιστέψει και δεν κατακλύζεται συνεχώς από εικόνες και παρουσιαστές φερέφωνα των «μεγάλων του πλανήτη». Ο τρόπος αυτός δίνει φωνή και χώρο και σε νέους ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις κάτι που παλιότερα δεν ήταν εύκολο. Βέβαια αν αυτό θα κρατήσει κι εκεί μιλάμε για μια νέα εποχή, ή θα ξαναγυρίσουμε στο παλιό καλό «ότι πουλάει» προκειμένου να πληρώσουμε ρεύμα, νοίκι κλπ, αυτό δεν το γνωρίζω αλλά εύχομαι να μην το δω να συμβαίνει.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Όχι η εξουσία δεν φιμώνει καμιά τέχνη, αυτό δεν το έχω δει να συμβαίνει όσο παλιότερα, ας μη γελιόμαστε η εποχή της πραγματικής λογοκρισίας έχει περάσει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει όοοοοοτι πραγματικά γουστάρει, και είναι μάλιστα τόσο ασήμαντος που η εξουσία δεν ασχολείται μαζί του. Ακριβώς γι αυτό. Η εξουσία δεν ασχολείται μαζί μας. Δεν έχει ούτε την παιδεία, ούτε τον χρόνο αλλά ακόμα περισσότερο τα χρήματα και τη διάθεση να στηρίξει την τέχνη. Και ο κόσμος το ίδιο κάνει άλλωστε. Τα είδαμε όλα, αλλαγή ρυθμών, επαναστάσεις, έχουν αποτυπωθεί και από τους περισσότερους ξεχαστεί. Πρέπει να βγούμε από τον καινούριο Μεσαίωνα στον οποίο βρισκόμαστε για να ξανανθίσει ο πολιτισμός.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Πιθανόν από βαρεμάρα;; Ναι πιστεύω πως είμαστε και αρκετά τεμπέληδες (πέσε πίτα να σε φάω) και ίσως δεν μας αρέσουν οι ευθύνες. Μας αρέσει να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού οπότε πρέπει να δεχτούμε πως αυτός που θα βγάλει το φίδι από την τρύπα θα έχει την τύχη μας στα χέρια του. Δεν το κάνουν όλοι. Πολλοί μοχθούν για τα όνειρά και τη ζωή τους, μιλάω για την πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν επαναπαυτεί στη ζωούλα τους και στο «ότι κάνουν οι διπλανοί να μη σε ενδιαφέρει, τη ζωή σου να κοιτάς»
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Δεν είναι η φύση μου τέτοια ώστε να φαντάζομαι τον εαυτό μου νομοθέτη. Δεν ξέρω. Θα επανεξέταζα όλους τους νόμους και πιθανότατα θα διέγραφα αρκετούς. Αν διδάξουμε στον άνθρωπο την ομορφιά της ζωής, της κάθε ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και ξαναδούμε λιγάκι τον όρο κοινωνία και αρμονική ζωή, στην πραγματικότητα οι περισσότεροι νόμοι δεν μας εξυπηρετούν. Μας δεσμεύουν σε ένα σύστημα συνεχούς καταπάτησής τους και στον φόβο της τιμωρίας αν τους παραβούμε. Είναι φαύλος κύκλος.
Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;
Τον φόβο τους. Αυτή είναι η πηγή κάθε κακού.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Νομίζω δελφίνι, ή κάποιο θαλασσοπούλι.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Στα όνειρα που κάνουμε για τη ζωή μας ή σε αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας; Στα πρώτα ναι φυσικά. Απόλυτα. Στα δεύτερα ίσως, κάπου κάπου κάποιος να μπορεί να νιώσει μέσω της διαίσθησης και της ενέργειας του σύμπαντος κάτι παραπάνω.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Ποτέ κανένα παιδί δεν θα ζητούσε συμβουλή, αυτό είναι… προνόμιο και κακή διαχείριση των μεγάλων. Σε εμάς τους μεγάλους λοιπόν θα έλεγα να συμβουλευόμαστε πιο συχνά το ένστικτό μας όπως κάνουν τα παιδιά, να τα παρατηρήσουμε και αν όχι να διδαχτούμε να ξαναθυμηθούμε κάποιες από τις αρετές που χάνουμε μεγαλώνοντας.
Η Ποπέτα Σούκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λάρισα. Σπούδασε Βιομηχανικό Σχεδιασμό στα Τ.Ε.Ι Δυτικής Μακεδονίας. Το 2010 ξεκινά τις σπουδές τις στη δραματική σχολή Πρώτη Πράξη του Τάσου Χαλκιά.
Έχει λάβει μέρος σε πλήθος παραστάσεων με την μη επαγγελματική ομάδα ΤΕΧΝΟΠΙΑ, όπως «Το δώρο» των Ρήγα-Αποστόλου, «Οργισμένα νειάτα» του Τζωρτζ Όργουελ, «ο μπαμπάς ο πόλεμος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη κ.α.
Ως επαγγελματίας έχει πρωταγωνιστήσει στις μικρού μήκους ταινίες «POEM» του Αντώνη Στελιανέση και «TΗΕ CONCERT» του Ηλία Φλωράκη.
Στο θέατρο συμμετείχε στο θεατρικό αναλόγιο «Απόψε δεν είμαι για κανέναν» του Χουάν Κάρλος Ρούμπιο σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δούκα, στην παράσταση «Μπαμπάδες με ρούμι» σε σκηνοθεσία Τάσου Χαλκιά καθώς και στην παράσταση «Ιδομενέας» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου για το φεστιβάλ Αθηνών 2014.
Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σκηνοθεσίας, κινησιολογίας και δημιουργικής γραφής.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
