Όλοι μας μπορεί να δεχόμαστε καθημερινά προσβολές, ειρωνικά σχόλια ή αρνητικές αντιδράσεις. Ωστόσο φαίνεται πως δεν είμαστε φτιαγμένοι για να διαχειριζόμαστε την κριτική σε μεγάλες δόσεις.
Στο Λύκειο είχα μια συμμαθήτρια που «έσπερνε» την ντροπή. Ακόμα θυμάμαι τα κακόβουλα σχόλιά της, ιδίως για τα παιδιά που κατά βάθος φθονούσε. Στη συνέχεια γνώρισα πολλούς ανθρώπους με την ίδια ποιότητα. Δεν είναι οι «τοξικοί». Αυτοί ανήκουν σε άλλη κατηγορία, θα γράψουμε άλλο άρθρο για τους τοξικούς. Εκείνο που έχει σημασία είναι γιατί εμείς «κολλάμε» τόσο στα αρνητικά. Δεν μπορεί… όλο και κάποια καλή κουβέντα θα έχουμε ακούσει.
Η Σάρα Γκρίφιθς, από το BBC , με βάση επιστημονικά δεδομένα, μας εξηγεί το πως και το γιατί «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει»! Ως ενήλικες, μέσα από την εμπειρία μας, καταλαβαίνουμε πόσο ισχύει αυτή η παροιμία. Μπορεί οι πληγές από τα χτυπήματα να είναι θέμα εβδομάδων για να θεραπευτούν, οι πληγές όμως από τα αρνητικά σχόλια μπορεί να μας σημαδέψουν για μια ζωή.
Είτε πρόκειται για επισήμανση που μάς κάνει ο δάσκαλος στο σχολείο είτε για μια σκληρή κουβέντα από κάποιον φίλο ή εραστή την ώρα ενός καβγά, θυμόμαστε τις επικρίσεις πολύ περισσότερο από τα θετικά σχόλια. Αιτία, η «προδιάθεση αρνητικότητας».
Με βάση αυτή την προδιάθεση μπορεί να εξηγηθεί ένα ολόκληρο πλέγμα καταστάσεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για την πανανθρώπινη τάση να επηρεαζόμαστε πολύ περισσότερο από τα αρνητικά παρά από τα θετικά συναισθήματα. Σύμφωνα με τον Ρόι Μπομάιστερ, κοινωνικό ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ και συγγραφέα του βιβλίου The Power of Bad: And How to Overcome It, μας ωθεί να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις απειλές και να υπερβάλουμε για τους κινδύνους.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ