Κουβέντα στην «αυλή» μας, με την ηθοποιό Αλεξάνδρα Καρώνη, με αφορμή την συμμετοχή της στην παράσταση «Η πρόβα» του Jean Anouilh στο Θέατρο NOŪS
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που είδαν μια παράσταση σε μικρή ηλικία και είπαν: ‘’αυτό θέλω να κάνω στην ζωή μου!”. Άργησα να κυνηγήσω το όνειρό μου για πολλούς λόγους. Όμως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έψαχνα ευκαιρία να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να παίξω σκηνές ή μονολόγους είτε από ταινίες, από παραστάσεις, είτε από την ίδια την ζωή. Και είναι κάπως αστείο γιατί ενώ το κάνω από πολύ μικρή ηλικία, δεν το είχα συνειδητοποιήσει, μέχρι να το πω στον εαυτό μου δυνατά ότι το κάνω και τελικά, να καταλάβω ότι μόνο αυτό με γεμίζει πραγματικά στην ζωή.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Η πρόβα» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Η ομάδα στην οποία μπήκα είχε παίξει την προηγούμενη σεζόν με μεγάλη επιτυχία το έργο «Κόλπερτ» του Νταβίντ Γκίζελμαν, σε σκηνοθεσία φυσικά της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη. Εγώ γνώριζα τα μέλη του θιάσου προσωπικά καθώς με κάποιους ήμασταν συμφοιτητές στην σχολή, στο «Θέατρο των Αλλαγών». Φέτος για την «Πρόβα» η ομάδα χρειαζόταν μία επιπλέον ηθοποιό για τον ρόλο της Λιζέτ και, κάπως έτσι είχα την τύχη να μπω και εγώ στην ομάδα. Είμαι πολύ ευγνώμων. Υποδύομαι λοιπόν την Λιζέτ, μια παιδαγωγό που έχει έρθει στον πύργο του Κόμη και της Κόμισσας να αναλάβει μια τάξη ορφανών παιδιών. Μια κοπέλα διαφορετική από τους υπόλοιπους χαρακτήρες, πιο αγνή, αυθόρμητη και αληθινή. Δυσκολεύεται να καταλάβει τους υπόλοιπους χαρακτήρες γιατί όλοι φορούν προσωπεία που δεν την αφήνουν να τους “δει”.
Είμαστε τελικά παγιδευμένοι στους ρόλους που μας έδωσαν ή μήπως αγνοούμε τη δύναμη που έχουμε για να ξεφύγουμε από την «παγίδα» που μας έχουν στήσει;
Σε γενικές γραμμές θέλω να πιστεύω ότι έχουμε την δύναμη να είμαστε αυτό που θέλουμε, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την αξία μας, να έχουμε ισχυρό στόχο για το που θέλουμε να φτάσουμε, και να μην τον προδώσουμε ποτέ. Πρέπει να προσπαθούμε συνειδητά για αυτό. Θεωρώ ότι χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά με το μέσα μας. Έχω καταλάβει ότι η ηλικία βοηθάει, εμένα τουλάχιστον. Όσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο δυνατή σε αυτόν τον τομέα.
Ποιο μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Δείτε την παράσταση σαν ένα ταξίδι. Ας μπούμε μαζί σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλους καιρούς, σε άλλες ζωές και ας επιστρέψουμε στις δικές μας έχοντας κερδίσει κάτι... πιθανόν -και μακάρι- ο καθένας κάτι άλλο!
Τι σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς και πόσο αγγίζει τον ψυχισμό σας το «χειροκρότημα» του θεατή;
Στην σκηνή για μένα υπάρχουν δύο δυνάμεις: το δέος που σου προκαλεί το μεγαλείο της και η έννοια του παιχνιδιού, ίσως το πιο απαραίτητο στοιχείο για μένα στην υποκριτική. Στην σκηνή νιώθω γυμνή, δεν μπορώ να κρυφτώ πουθενά και δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οπότε προσπαθώ πάντα να στηρίζομαι στην επικοινωνία με τους συμπαίκτες μου και να διατηρώ την παιδικότητά μου ζωντανή. Κάτι ακόμα που μου αρέσει πολύ σαν ιδέα όταν είμαι στην σκηνή είναι να αναζητώ το στοιχείο της έκπληξης είτε από τους άλλους είτε από τον εαυτό μου, ώστε να μένω στο εδώ και στο τώρα. Όσον αφορά το χειροκρότημα, είναι η πιο γλυκιά ανακούφιση, γιατί είναι η στιγμή που μπορείς να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που ήρθαν να σε δουν, να συνδεθούν, να αναπνεύσουν μαζί σου.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
«Και γιατί ο πρίγκιπας δεν διαλέγει κάποια που να τον θέλει; Δεν είναι τρελός να επιθυμεί αυτή που του αντιστέκεται; Τι ευχαρίστηση βρίσκει σε αυτό;»
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
