Ο ηθοποιός Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, γράφει στη γραφομηχανή για τον «ΚΩΔΙΚΟΣ ’21: Η επόμενη ημέρα»…
Από την «ελευθερία» της καθημερινότητας στην «αιχμαλωσία» της ζωής μας, λόγω του COVID -19. Πόσο σας επηρέασε αυτή η αλλαγή;
Με επηρέασε, φυσικά, όπως και όλο τον κόσμο. Γρήγορα όμως «προσαρμόστηκα» στη νέα πραγματικότητα.
Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πως λειτουργήσατε και τι ήταν αυτό που σας έλειψε περισσότερο; Υπήρχαν στιγμές θυμού ή περισυλλογής;
Αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν φυσικά η δουλειά μου. Το θέατρο. Αλλά και τα απλά καθημερινά πράγματα που κάνει ο κάθε άνθρωπος . Όχι, δεν υπήρχαν στιγμές περισυλλογής η θυμού. Θυμού γιατί; Με ποιον να τα βάλω; Με τον ιο;
Ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα στέλνατε σ’ όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους;
Το μήνυμα που θα έστελνα σε όλους εκείνους που οι συνθήκες τους απαγορεύουν να κάνουν πράξη τα «θέλω» τους θα ήταν να βρουν άλλα «θέλω». Η αλήθεια είναι ότι όποιος ψάχνει βρίσκει. Αρκεί να μην παραιτείται ποτέ. Έτσι έκανα κι εγώ. Και γι’ αυτό ασχολήθηκα με κάτι που ποτέ δεν θα έκανα χωρίς την πανδημία και το αναπόφευκτο lockdown: Έγραψα ένα βιβλίο μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου Μιχάλη Ρέππα. Και το έστειλα στις Εκδόσεις Ψυχογιός. Και οι Εκδόσεις το δέχτηκαν. Αυτό είναι κάτι που σε κανονικές συνθήκες δεν θα γινόταν. Το «ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΤΗ ΜΙΣ ΚΑΛΛΑΣ» είναι ένα βιβλίο του κορωνοϊού. Και είμαι πανευτυχής γι’ αυτό. Άρα ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αρκεί να μην το βάζουμε κάτω. Πέρασα το lockdown χωρίς να το καταλάβω. Προσαρμόστηκα και έκανα κάτι παραγωγικό. Το «ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΤΗ ΜΙΣ ΚΑΛΛΑΣ» είναι μια μυθιστορηματική βιογραφία της μεγάλης Ελληνίδας που δοξάστηκε όσο καμμιά άλλη. Εγώ από πολύ νεαρή ηλικία είμαι φανατικός θαυμαστής της και προσπάθησα μέσα απ’ αυτό το βιβλίο, μαζί φυσικά με τον Μιχάλη Ρέππα, να προσεγγίσω έναν μύθο και ταυτόχρονα μια γυναίκα που θαύμασα και θαυμάζω.
Αν σας ζητούσαμε να βάζατε έναν τίτλο στη χρονιά που έφυγε, ποιος θα ήταν αυτός;
Δεν μου αρέσουν οι τίτλοι, αλλά αν είναι υποχρεωτικό θα την χαρακτήριζα σαν μια χρονιά σε αναστολή.
Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά ο πολιτισμός, έπεσαν «θύμα» αυτής της καραντίνας ή πιστεύετε πως μέσα από αυτή θα βγουν πιο δυνατές;
Δεν θεωρώ ότι έπεσαν θύμα. Γιατί μ’ αυτό το σκεπτικό τα πάντα έπεσαν θύματα. Η εστίαση δηλαδή δεν έπαθε το ίδιο; Για να αναφέρω ένα μόνο. Θέλω να πω ότι ο κόσμος ολόκληρος βρέθηκε μπροστά σ’ έναν αόρατο εχθρό. Σαν να κηρύχτηκε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Απ’ αυτόν τον πόλεμο οφείλουμε να βγούμε νικητές. Όλοι. Ο κάθε ένας από μας.
Ο χώρος του «πολιτισμού» όμως, σύμφωνα με τα όσα έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας, «κακοποιήθηκε» ψυχικά και σωματικά. Τι θα λέγατε για αυτή τη φρικτή εικόνα; Οι αποκαλύψεις, είναι μια μορφή «επανάστασης;»
Οι αποκαλύψεις είναι σίγουρα μια μορφή επανάστασης αλλά αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η επανάσταση θα γινόταν. Οπότε επανέρχομαι στο ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Τι ήταν για εσάς το 1821, τι κοινά θα μπορούσε να είχε με το 2021 και πως φαντάζεστε την επόμενη μέρα;
Τo ‘21 ήταν η αρχή της νεότερης ιστορίας μας. Η αναγέννηση της Ελλάδας. Μια αναγέννηση που έγινε με πολύ πόνο, πολλές θυσίες και καθόλου αναίμακτη. Εμφύλιος σπαραγμός. Απίστευτες αδικίες. Δεν νομίζω ότι το σημερινό ‘21 μπορεί να έχει κάτι κοινό με το τότε. Άλλη εποχή. Εντελώς. Ούτε καν οι άνθρωποι είναι ίδιοι με εκείνους του 1821. Ας μην ψάχνουμε ομοιότητες κι ας φροντίσουμε το αύριο, που είναι στα χέρια μας, να μην το ευτελίσουμε. Είναι η μεγάλη υποχρέωση που έχουμε απέναντι στην Πατρίδα μας. Και στον εαυτό μας.
Παύλος Ανδριάς by aylogyrosnews
