Κουβέντα στην «αυλή» μας, συντροφιά με την ηθοποιό Κρητικού Θωμαΐς, έχοντας ως αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «Τίτος Ανδρόνικος» σε θεατρική διασκευή και σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Γ. Μαύρου στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ
Ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα ήθελα να πάμε μερικά χρόνια πίσω και να σας ρωτήσω, τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Πηγαίνοντας αρκετά χρόνια πίσω, θα έλεγα ότι αυτό που με ώθησε να ασχοληθώ με την υποκριτική, είναι η ανάγκη να μπορώ να ζω αληθινά μέσα σε φανταστικές συνθήκες, όπως παράλληλα και η ανάγκη να εξερευνώ συναισθήματα, συμπεριφορές, καταστάσεις μέσα από κάποιον άλλο (τον ρόλο). Η σκηνή σε μαγνητίζει. Μόνο αν ανέβεις και το ζήσεις θα το καταλάβεις. Πρόκειται για μια απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, η οποία σε συνδυασμό με την άμεση ανταλλαγή συναισθημάτων και ενέργειας με το κοινό, είναι μοναδική. Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. “Δεύτερη λήψη” δεν υπάρχει. Ό,τι κάνεις πρέπει να είναι “σωστό”- εκείνη τη μία και μοναδική στιγμή. Αυτή την ένταση, αυτή την ενέργεια, αυτό το ρίσκο αναζητά ο ηθοποιός. Όπως και την “κάθαρση” που έρχεται με το χειροκρότημα.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Τίτος Ανδρόνικος» & ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Στην συγκεκριμένη παράσταση συμμετείχα, αφού ολοκλήρωσα το αντίστοιχο θεατρικό εργαστήρι, τη σπουδή στον Τίτο Ανδρόνικο. Υποδύομαι τον Τίτο, τον Ρωμαίο στρατηγό, έναν ήρωα πιστό στις αρχές και στην τιμή, αφοσιωμένο στην πατρίδα του, γενναίο, αληθινό, σκληροτράχηλο αλλά και καθαρά δογματικό.
Ταυτίζεται η φιλοσοφία της παράστασης με το σήμερα; Ποια στοιχεία κυριαρχούν στην παράσταση;
Ναι. Η παράσταση και η φιλοσοφία της, ταυτίζεται πολύ με τη σημερινή εποχή. Και τότε και σήμερα υπάρχει έντονο το φαινόμενο της κοινωνικής αλλοτρίωσης, της διαφθοράς, της βίας, της ωμότητας, του ρατσισμού, της ανηθικότητας. Ο φαύλος κύκλος της βίας, το αίμα, η εκδίκηση, οι δολοπλοκίες, οι δολοφονίες, η πολιτική αστάθεια, η αλαζονεία και τέλος η ανθρωποφαγία είναι στοιχεία που κυριαρχούν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Θα μπορούσε αυτή η παράσταση να ήταν μια έκφραση της καθημερινότητάς μας;
Άνετα. Δεν το λέω αυτό με ευκολία, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα. Σ’ έναν κόσμο που κυριαρχεί η βία, η εγκληματικότητα, η ανθρώπινη αποξένωση, η δίψα για κοινωνική ανέλιξη, ο δόλος, όλα αυτά δείχνουν ότι το έργο μπορεί να παρασταθεί ιδωμένο από μια αλληγορική οπτική της σημερινής πραγματικότητας. Στην παράσταση βλέπουμε πως η βία γεννά βία. Άρα πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, τον οποίο συναντάμε και σήμερα. Στις εθνικές συγκρούσεις, στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην χειραγώγηση της μάζας, στην αδικία, στην ανθρώπινη αποξένωση.
Ποιο μήνυμα-κάλεσμα, θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή ώστε να δει την παράσταση;
Θα του ψιθύριζα μία ατάκα από το μονόλογο που λέει ο Τίτος την ώρα που έχει αγκαλιά την “σακατεμένη “ του κόρη: “ …κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάτι πρέπει να σκεφτούμε… μία αθλιότητα πέρα από κάθε μέτρο να μας θαυμάσουν οι μελλούμενοι καιροί...”
Θα σας δούμε και κάπου αλλού φέτος; Ποια είναι τα «άμεσα» σχέδιά σας;
Έχω κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου… και κάποια σχέδια… αλλά δεν είναι ακόμη της παρούσης…
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα μέσα στο έργο;
“Αν υπήρχε λογική σ’ αυτή τη δυστυχία, θα μπορούσα στο θρήνο μου να βάλω χαλινάρι… ας έχω τουλάχιστον της δυστυχίας το προνόμιο τα σωθικά μου ν’ αλαφρώνω με την πικρή μου γλώσσα“
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, πατήστε ΕΔΩ
Παύλος Ανδριάς για τον aylogyros news
